Bu genç yaşımızda darbe gördük, deprem gördük, belki kendi hayat yolculuğumuzda daha fazlasını gördük.. Ölüm gördük..
Ama ısrarla hiç sonu geleceğini bilmez gibi yeniden hesapsız kitapsız yaşamaya devam ettik. Rahatız hem de ne kolay rahatlatıyoruz kendimizi. Bir şeyleri ne kadar kolay geride bırakıp devam ediyoruz. Ansızın devam edemeyeceğimiz ihtimalini düşünmeden.. Mesela bugün yaşadığımız hafif şiddetli deprem sonrası annemi evde bırakıp sabah okula geldim. Nasıl gelebildim, kime emanet ettim? Gerçi bişeyi birine emanet etmek için önce senin olması gerekmez miydi? Gerçekten benim değildi ki annem. Emanetin asıl sahibine olan inancımdı sanırım gözümü arkada bırakmayan ve itminan olmuş bir kalp.. İnsan herşeyi sahibine bırakınca mutmain oluyor sanırım..
Ruhların geride kaldığı bedenlerin sürüklendiği yolculuğa dünya diyoruz.
Küçük kıyametimiz bizim için her gün yeniden kopuyor. Ama ısrarla görmek istemiyoruz..
Bu sabah da uyuduk yine birgün uyanmak için..
23.11.22 / 07:14
Ä°STANBUL ÃœNÄ°VERSÄ°TESÄ° /BEYAZIT
